Του Πάνου Μιχελή
Σε γνώρισα μια καλοκαιρινή αύρα.
Το φεγγάρι είχε την ολόγεμη ομορφιά σου,
τα αστέρια χόρευαν
γύρω από τα μακριά λεπτά σου μαλλιά.
Το μεταξένιο σου πρόσωπο
καθρεπτιζόταν στην όχθη του ποταμού,
που λαμπύριζε στο φως του φεγγαριού.
Τα απλωμένα δάκτυλά σου
ενώθηκαν με τα δικά μου,
χιλιάδες αστραπές
σπινθήρισαν στην καρδιά μου.
Έγειρες τα μάτια σου πάνω μου,
άφησες την αύρα σου
ελεύθερη στα χέρια μου,
να ενωθεί με το κορμί μου.
Με οδήγησες
στο πιο φωτεινό μονοπάτι της ζωής μου,
στην αντανάκλαση της αγάπης μας.
Κάνε τα μαλλιά σου σκάλα,
να ανέβω στο πιο μακρινό σύννεφο
της απεραντοσύνης του μυαλού σου.
Κλείσε τα βλέφαρά σου,
άσε την πρωινή αύρα
να χαϊδεύει τα μακριά μαύρα σου μαλλιά.
Θα μας παρασύρει
στα άδυτα της αγάπης μας.
Μαζί σου πάρε με,
στα μακρινά σου όνειρα
του ταξιδιού της μοναξιάς σου.
Μη με αφήσεις ούτε στιγμή
στην αμφιβολία του μυαλού μου,
να περιπλανιέμαι μόνος σ’ αυτήν.
Δίπλα σου πάρε με,
όταν φεύγεις για το άγνωστο
κι αφήνεις την ψυχή σου
να την οδηγήσω στα απέραντα περιβόλια
του μακρινού σου κόσμου.
Ποτέ δε θα εγκαταλείψω
τη λήθη του ονείρου μας,
όταν βρισκόμαστε μεταξύ ουρανού
και ανταριασμένης θάλασσας.
Θα κοιτάζω το φεγγάρι,
θα το αγγίζω, θα το φιλώ,
για να το ‘χω παντοτινά δικό μου,
αφού εσύ έφυγες ξαφνικά,
αλλά και αναπάντεχα.
Θα σε βάλω να καθίσεις
στο φεγγάρι επάνω,
τα αστέρια θα είναι πλεγμένα
στα μακριά μαύρα λεπτά σου μαλλιά.
Έτσι θα σ’ αισθάνομαι αιώνια.
Θα σε περιμένω,
όταν θα είσαι θλιμμένη,
να γυρίσεις στην ατέλειωτη μοναξιά μου.
του πάνου Μιχελη
ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΟΥ
Πάνω από το γλυκογάλανο ουρανό,
πέρα από υδάτινα όρια,
η παραλία της καρδιάς μου
απλοϊκά με προσμένει.
Μικρό παιδί βούταγα,
στα κρυστάλλινα νερά της,
είχα την αίσθηση ατάραχης
γαλήνιας ευτυχίας.
Από το ακρογιάλι αγνάντευα,
τα δέντρα των βουνοκορφών
του πανέμορφου Θιακιού,
με τους απότομους βράχους
που σκίζουν άηχα το πέλαγος.
Τα ολοστρόγγυλα βότσαλα
απλώνονται παράλληλα
με το κανάλι του Ιονίου,
που με τραβάει στην αγκαλιά του.
Ο άνεμος γλυκοκυλάει στα κύματα
πάνω στη δαντελένια ακτή,
καθώς απάλυνα απορροφιέμαι
από τη θαλάσσια αύρα.
Τα κάτασπρα σπίτια
καθρεπτίζονταν μέσα
στα καταγάλανα νερά,
που δημιουργούν αίσθηση
πύρινης παγωμένης λάβας.
Ο κόκκινος βράχος αγέρωχος,
σου χαμογελά στην άκρη της στεριάς,
έτοιμος να καταβροχθίσει
την καταπράσινη όαση.
Τα δύο λιμανάκια γίνονται ένα,
καθώς το κύμα εξαφανίζει
τον αγκυροφράκτη του παγερού λίθου,
όταν η ζεστή μέρα λικνίζεται.
Όταν ανέμελα ξαπλώνω,
ακτίνες αχανούς ήλιου
λευκαίνουν τα άσπρα βότσαλα,
αναμνήσεις με χαϊδεύουν απαλά,
χάνομαι στο ρυθμό του ανέμου,
καθώς ο αφρός του κύματος
σχίζει τη συνείδησή μου.
Τα μεθυστικά αρώματα,
από την αλισφακιά, τη θρούμπι
και τα άλλα αγριολούλουδα των βράχων,
στροβιλίζονται στον άτρωτο αγέρα,
αμίλητες αισθήσεις αιωνιότητας.
Τα βράδια το ολόγεμο φεγγάρι
λαμποκοπάει μέσα στη θάλασσα,
καθώς σου τραγουδάει ρίμες
μαζί με τα πλεγμένα άστρα.
Η καρδιά μου σκίρτησε,
στο μαγευτικό πέρασμα,
του πέτρινου άυλου έρωτα,
που μου έφυγε από τα χέρια.
Έλα να κολυμπήσουμε μαζί,
με τα φτερά της αγάπης μας,
να γευτούμε την αλμύρα
του υδάτινου πνεύματος.
παραλία Αγ. Σοφιά
Κομητάτα Κεφαλλονιά
23/5/2014
